| آمد آن نو بهار توبه شکن | بازگشتی بکرد توبه‌ی من | |
| دوش تا یار عرضه کرد همی | بر من آن عارض چو تازه سمن | |
| گفت وقت گلست باده بخواه | زان سمن عارضین سیمین تن | |
| بشکند توبه‌ی مرا ترسم | چه توان کرد گو برو بشکن | |
| توبه را دست و پای سست کند | لاله‌ی سرخ و باده‌ی روشن | |
| خاصه اکنون که باز خواهد کرد | سوسن و گل به باغ چشم و دهن | |
| باد هر ساعت از شکوفه کند | پر درمهای نیمکاره چمن | |
| باغ بتخانه گشت و گلبن بت | باده‌خواران گلپرست شمن | |
| هر درختی چو نوش لب صمنیست | بر زمین اندرون کشان دامن | |
| نبرد دل مرا همی فرمان | دل چو خر، شد زدست و برد رسن | |
| ای دل سوخته به آتش عشق | مر مرا باز در بلا مفکن | |
| سخنان بهار یاد مگیر | آتش اندر من ضعیف مزن | |
| جهد آن کن که مر مرا نکنی | پیش صاحب به کامه‌ی دشمن | |
| صاحب سید آفتاب کفات | خواجه بوالقاسم احمد بن حسن | |
| آنکه تدبیر او سواری کرد | بر جهان چو کره توسن | |
| وهم او بر مثال آهن بود | دشمنش کوه و دولتش کهکن | |
| دشمنان چو کوه را بفکند | بفکند کوه سخت را آهن | |
| دوستان را به تختگاه فکن | دشمنان را به ژرف چاه فکن | |
| چاه کند و گمان ببرد عدو | کاندر آن چاه باشدش مسکن | |
| شب بدخواه را عقوبت زاد | شب، شنودم که باشد آبستن |