| ای روی نکو! روی سوی من کن و بنشین | زنهار ز من دور مدار آن لب شیرین | |
| تو سروی و بر پای نکوتر که بود سرو | نی‌نی که ترا سرو رهی زیبد بنشین | |
| امروز مرا رای چنانست که تا شب | پیوسته ترا بینم تو نیز مرا بین | |
| چشم من و آن روی پر از لاله و پر گل | دست من و آن زلف پر از حلقه و پرچین | |
| زان رخ چنم امروز گل و لاله‌ی سیراب | زان ساده زنخدان، سمن تازه و نسرین | |
| تا ظن نبری، چشم و چراغا! که شب آمد | چشم و دل من سیر شود زان رخ سیمین | |
| من بر تو شب و روز نگه خواهم کردن | چندین به چه کارست حدیثان نگارین | |
| امروز به شادی بخورم با تو که فردا | ناچار مرا میر برد باز به غزنین | |
| یوسف پسر ناصر دین آن سر و مهتر | سالار و سر لشکر سلطان سلاطین | |
| ای بار خدایی که نبیند چو تویی تخت | ای شهر گشایی که نبیند چو تویی زین | |
| پر پاره‌ی زر گردد جایی که خوری می | پرچشمه‌ی خون گردد جایی که کشی کین | |
| چون جام به کف گیری از زر بشود قدر | چون تیغ بر آهنجی از خون برود هین | |
| شیران فکنی شرزه و پیلان فکنی مست | شیران به خدنگ افکنی و پیل به زوبین | |
| پیل از تو چنان ترسد چون گودره از باز | شیر از تو چنان ترسد چون کبک ز شاهین | |
| ای سخت کمانی که خدنگ تو ز پولاد | زانسان گذرد کز دل بدخواه تو نفرین | |
| گر موی بر آماج نهی موی شکافی | وین از گهر آموخته‌ای تو نه ز تلقین | |
| آماج تو از بست بود تا به سپیجاب | پرتاب تو از بلخ بود تا به فلسطین | |
| از گوی تو روزی که به چوگان زدن آیی | ده بر رخ ماه آید و صد بر رخ پروین | |
| چندانکه به شمشیر تو بدخواه فکندی | فرهاد مگر که بفکنده‌ست به میتین | |
| از آرزوی جنگ زره خواهی بستر | وز دوستی جنگ سپر داری بالین |