| ای نیمشب گریخته از رضوان | وندر شکنج زلف شده پنهان | |
| ای سرو نارسیده به تو آفت | ای ماه نارسیده به تو نقصان | |
| ای میوه‌ی دل من، لابل دل | ای آرزوی جانم، لابل جان | |
| از من به روز عید بیازردی | گفتی که تافته شدی از مهمان | |
| تو چشم داشتی که چو هر عیدی | من پیش تو نوا زنم و دستان | |
| گویم که ساقیا می پیش آور | مطرب یکی قصیده‌ی عیدی خوان | |
| دیدی مرا به عید که چون بودم | با چشم اشکریز و دل بریان | |
| هر آهی از دل من ده دوزخ | هر قطره‌ای ز چشمم صد طوفان | |
| هر کس به عید خویش کند شادی | چه عبری و چه تازی و چه دهقان | |
| عید من آن نبود که تو دیدی | عید من اینک آمد با سلطان | |
| آن عید کیست، آنکه بدو نازد | ایوان و صدر و معرکه و میدان | |
| میر جلیل سید ابو یعقوب | یوسف برادر ملک ایران | |
| میری که زیر منت او گیتی | شاهی که زیر همت او کیوان | |
| احسان نماید و ننهد منت | منت نهاد هر که نمود احسان | |
| ای نکته‌ی مروت را معنی | ای نامه‌ی سخاوت را عنوان | |
| مجروح آز را بر تو مرهم | درد نیاز را بر تو درمان | |
| بسیار، پیش همت تو اندک | دشوار، پیش قدرت تو آسان | |
| سامان خویش گم نکند هرگز | آن کس که یافت از کف تو سامان | |
| از نعمت تو گردد پوشیده | هر کس که از خلاف تو شد عریان | |
| کم دل بود ز مدحت تو خالی | جز آنکه نیست هیچ درو ایمان |