| ببری، چو بر نهاده بوی مغفر | شیری، چو برفکنده بوی خفتان | |
| ابریست تیغ تو، که به جنگ اندر | باران خون پدید کند هزمان | |
| آنجایگه که ابر بود آهن | بیشک ز خون صرف بود باران | |
| چندان هنر که نزد تو گرد آمد | اندر جهان نبینم صد یک زان | |
| تو زان ملک همی هنر آموزی | کو کرد خانه‌ی هنر آبادان | |
| شاگرد آن شهی که بدو زنده‌ست | آیین و رسم روستم دستان | |
| شاگرد آن شهی که به جنگ اندر | گه گرگسار گیرد و گه ثعبان | |
| آن شاه کیست خسرو ابوالقاسم | محمود پادشاه همه کیهان | |
| آن پادشا که زیر نگین دارد | از حد هند تا به حد زنگان | |
| آن پادشاه کز ملکان بستد | دیهیم و تخت و مملکت و ایوان | |
| آن پادشا که دارد شاهی را | رسم قباد و سیرت نوشروان | |
| آن پادشاه دادگر عادل | کو راست بر همه ملکان فرمان | |
| همواره پادشاه جهان بادا | آن حقشناس حقده حرمتدان | |
| گسترده شد به دولت او ده جای | اندر سرای دولت، شادروان | |
| ای خسروی که هست به هر وقتی | دعوی جود را بر تو برهان | |
| از تو حکیمتر نبود مردم | وز تو کریمتر نبود انسان | |
| ای من ز دولت تو شده مردم | وز جاه تو رسیده به نام و نان | |
| بگذاشتی مرا به لب جیلم | با چند پیل لاغر ناجولان | |
| گفتی مرا که پیلان فربی کن | به یشان رسان همی علف ایشان | |
| آری من آن کنم که تو فرمایی | لیکن به حد مقدرت و امکان |