| هم از سعادت و اقبال بود و بخت جوان | که دل نبستم بر گلستان و لاله‌ستان | |
| کسی که لاله پرستد به روزگار بهار | ز شغل خویش بماند به روزگار خزان | |
| گلی که باد بر او برجهد فرو ریزد | چرا دهم دل نیکو پسند خویش بر آن | |
| مرا دلیست من آن دل بدان دهم که مرا | عزیزتر بود از دل هزار بار و ز جان | |
| بتی به دست کنم من ازین بتان بهار | به حسن پیشرو نیکوان ترکستان | |
| به زلف و عارض ساج سیاه و عاج سپید | به روی و بالا ماه تمام و سرو روان | |
| به زلفش اندر تاب و به تابش اندر مشک | به جعدش اندر پیچ و به پیچش اندر بان | |
| به بر پرند و پرندش چو یاسمین سپید | به رخ بهار و بهارش چو روضه‌ی رضوان | |
| دهن چو غالیه دانی و سی ستاره‌ی خرد | به جای غالیه، اندر میان غالیه‌دان | |
| به من نموده، نشان دل مرا، به دهن | به من نموده، خیال تن مرا، به میان | |
| چو وقت باده بود باده گیر و باده‌گسار | چو وقت بوسه بود بوسه بخش و بوسه ستان | |
| نه وقت عشرت سرد و نه وقت خلوت شوخ | نه وقت خدمت قاصر نه وقت ناز گران | |
| اگر خدای بخواهد بتی چنین بخرم | ز نعمت ملک و دل بدو دهم بزمان | |
| امیر عالم عادل محمد محمود | که حمد و محمدت او را سزد پس از سلطان | |
| به عدل کردن و انصاف دادن ضعفا | خلیفه‌ی عمر و یادگار نوشروان | |
| به حرب کردن و پیروز گشتن اندر حرب | برادر علی و یار رستم دستان | |
| کجا ز فضل ملکزادگان سخن گویند | امیر عالم عادل بود سر دیوان | |
| در سرای سعادت سرای خدمت اوست | تو خادمان ملک را بجز سعید مدان | |
| دلم فدای زبان باد و جان فدای سخن | که من بدین دو رسیدم بدین شریف مکان | |
| مرا به خدمت او دستگاه داد سخن | مرا به مدحت او پایگاه داد زبان |