| گفتم: مرا سه بوسه ده ای شمسه‌ی بتان! | گفتا: ز حور بوسه نیابی درین جهان | |
| گفتم: ز بهر بوسه جهانی دگر مخواه | گفتا: بهشت را نتوان یافت رایگان | |
| گفتم: نهان شوی تو چرا از من ای پری | گفتا: پری همیشه بود ز آدمی نهان | |
| گفتم: ترا همی‌نتوان دید ماه ماه | گفتا: که ماه را نتوان دید هر زمان | |
| گفتم: نشان تو ز که پرسم، نشان بده | گفت: آفتاب را بتوان یافت بی‌نشان | |
| گفتم: که کوژ کرد مرا قدت ای رفیق | گفتا: رفیق تیر که باشد بجز کمان | |
| گفتم: غم تو چشم مرا پر ستاره کرد | گفتا: ستاره کم نتوان کرد ز آسمان | |
| گفتم: ستاره نیست سر شکست ای نگار | گفتا: سرشک بر نتوان چید ز آبدان | |
| گفتم: به آب دیده‌ی من روی تازه کن | گفتا: به آب تازه توان داشت بوستان | |
| گفتم: به روی روشن تو روی برنهم | گفتا: که آب گل ببرد رنگ زعفران | |
| گفتم: مرا فراق تو ای دوست پیر کرد | گفتا: به مدحت شه گیتی شوی جوان | |
| گفتم: کدام شاه؟ نشان ده مرا بدو | گفتا: خجسته پی پسر خسرو زمان | |
| گفتم: ملک محمد محمود کامکار | گفتا: ملک محمد محمود کامران | |
| گفتم: مرا به خدمت او رهنمای کیست | گفتا: ضمیر روشن و طبع و دل و زبان | |
| گفتم: به روز بار توان رفت پیش او | گفتا: چو یک مدیح نو آیین بری توان | |
| گفتم: نخست گو چه نثاری برش برم | گفتا: نثار شاعر مدحست، مدح خوان | |
| گفتم: چه خوانمش که زنامش رسم به مدح | گفتا: امیر و خسرو و شاه و خدایگان | |
| گفتم: ثواب خدمت او چیست خلق را | گفت: این جهان هوای دل و آن جهان جنان | |
| گفتم: همه دلایل سودست خدمتش | گفتا: بلی معاینه سودست بی‌زیان | |
| گفتم: چو خوی نیکوی او هیچ خو بود؟ | گفتا: چو روزگاری بهاری بود خزان؟ |