| ای ندیمان شهریار جهان | ای بزرگان درگه سلطان | |
| ای پسندیدگان خسرو شرق | همنشینان او به بزم و به خوان | |
| پیش شاه جهان شما گویید | سخن بندگان شاه جهان | |
| من هم از بندگان سلطانم | گر چه امروز کم شدم ز میان | |
| مر مرا حاجت آمده‌ست امروز | به سخن گفتن شما همگان | |
| همگان حال من شنیدستید | بلکه دانسته‌اید و دیده عیان | |
| شاه گیتی مرا گرامی داشت | نام من داشت روز و شب به زبان | |
| باز خواندی مرا ز وقت به وقت | بازجستی مرا زمان به زمان | |
| گاه گفتی بیا و رود بزن | گاه گفتی بیا و شعر بخوان | |
| به غزل یافتم همی احسنت | به ثنا یافتم همی احسان | |
| من ز شادی بر آسمان برین | نام من بر زمین دهان به دهان | |
| این همی‌گفت فرخی را دوش | زر بداده‌ست شاه زرافشان | |
| آن همی‌گفت فرخی را دی | اسب داده‌ست خسرو ایران | |
| نوبهاری شکفته بود مرا | که مر آن را نبود بیم خزان | |
| باغها داشتم پر از گل سرخ | دشتها پر شقایق نعمان | |
| از چپ و راست سوسن و خیری | وز پس و پیش نرگس و ریحان | |
| از سر کوه بادی اندر جست | گل من کرد زیر گل پنهان | |
| به کف من نماند جز غم و درد | زانهمه نیکویی نماند نشان | |
| گفتی آن را به خواب دیدستم | یا کسی گفت پیش من هذیان | |
| حال آدم چو حال من بوده‌ست | این دو حالست همسر و یکسان |