| آنچه زین حالها به ما دو رسید | مرسادا به هیچ پیر و جوان | |
| من ز دیدار شه جدا ماندم | آدم از خلد و روضه‌ی رضوان | |
| چشم بد ناگهان مرا دریافت | کارم از چشم بد رسید به جان | |
| شاه از من به دل گران گشته‌ست | به گناهی که بیگناهم از آن | |
| سخنی باز شد به مجلس شاه | بیشتر بود از آن سخن بهتان | |
| سخن آن بد که باده خورده همی | به فلان جای فرخی و فلان | |
| این سخن با قضا برابر گشت | از قضاها گریختن نتوان | |
| رادمردی کنید و فضل کنید | بر شه حقشناس حرمتدان | |
| من درین روزها جز آن یک روز | می نخوردم به حرمت یزدان | |
| به سرایی درون شدم روزی | با لبی خشک و با دلی بریان | |
| گفتم آنجا یکی خبر پرسم | زانچه درد مرا بود درمان | |
| خبری یافتم چنانکه مرا | راحت روح بود و رامش جان | |
| قصد کردم که باز خانه روم | تا دهم صدقه و کنم قربان | |
| آن خبر ده مرا تضرع کرد | که مرو مر مرا بمان مهمان | |
| تا بدین شادی و نشاط خوریم | قدحی چند باده از پس نان | |
| من به پاداش آن خبر که بداد | بردم او را بدین سخن فرمان | |
| خوردم آنجا دو سه قدح سیکی | بودم آنجا بدان سبب شادان | |
| خویشتن را جز این ندانم جرم | من و سوگند مصحف و قرآن | |
| اگر این جرم در خور ادبست | چوب و شمشیر و گردن اینک و ران | |
| گو بزن مر مرا و دور مکن | گو بکش مر مرا و دور مران |