| بنفشه زلف من آن آفتاب ترکستان | همی بنفشه پدید آرد از دو لاله‌ستان | |
| مرا بنفشه و لاله به کار نیست که او | بنفشه دارد و زیر بنفشه لاله نهان | |
| ز رنگ لاله‌ی او وز دم بنفشه‌ی او | جهان نگارنمایست و باد مشک افشان | |
| همی‌ندانم کاین را که رنگ داد چنین | همی‌ندانم کان را که بوی داد چنان | |
| مرا روا بود ار سربسر بنفشه دمد | به گرد لاله‌ی آن سرو قد موی میان | |
| کنون ز سنگ بنفشه دمد عجب نبود | اگر بنفشه دمد زیر عارض جانان | |
| بهشتوار شود بوستان عارض او | چنان کجا شود اکنون بهشتوار جهان | |
| کنون برافکند از پرنیان درخت ردا | کنون بگسترد از حله باغ شادروان | |
| کنون چو مست غلامان سبز پوشیده | به بوستان شود از باد زاد سرو نوان | |
| کنون سپیده دمان فاخته ز شاخ چنار | چو عاشقان غمین برکشد خروش و فغان | |
| نه باغ را بشناسی ز کلبه‌ی عطار | نه راغ را بشناسی ز مجلس سلطان | |
| یمین دولت ابوالقاسم آفتاب ملوک | امین ملت محمود پادشاه زمان | |
| خدایگان خردپرور مروت ارز | بلند همت و زایر نواز و حرمتدان | |
| ازو شود همه امیدهای خلق روا | بدو شود همه دشوارهای دهر آسان | |
| کسی که مدحش اندر دهان او بگذشت | نسوزد ار به کف آتش در افکند به دهان | |
| اگرچه قرآن فاضل بود بیابد مرد | ز مدح خواندن او مزد خواندن قرآن | |
| به وصف کردن او در ببارد و عنبر | ز طبع مدحتگوی و ز لفظ مدحتخوان | |
| بزرگ نام کند نزد خلق دیوان را | سخنوری که کند مدح او سر دیوان | |
| جهانیان چو ازیشان کسی سخن طلبد | سخن طلب را نزدیک او دهند نشان | |
| سخنشناسان بر جود او شدند یقین | کجا یقین بود آنجا به کار نیست گمان |