| خداوند ما شاه کشورستان | که نامی بدو گشت زاولستان | |
| سر شهریاران ایران زمین | که ایران بدو گشت تازه جوان | |
| یکی خانه کرده‌ست فر خاردیس | که بفروزد از دیدن او روان | |
| جهانی و چون خانه‌های بهشت | زمینی و همسایه‌ی آسمان | |
| ز خوبی چو کردار دانشپژوه | ز خوشی چو گفتار شیرین زبان | |
| همه زر کانی و سیم سپید | ز سر تا به بن، وز میان تا کران | |
| نه صد یک از آن سیم در هیچ کوه | نه ده یک از آن زر در هیچ کان | |
| نبشته درو آفرینهای شاه | ز گفتار این و ز گفتار آن | |
| بسیجیده چون کار هر نیکخو | پسندیده چون مهر هر مهربان | |
| چه گویی سکندر چنین جای کرد | چه گویی چنین داشت نوشیروان | |
| به فرخترین روز بنشست شاه | درین خانه‌ی خرم دلستان | |
| بدان تا درین خانه‌ی نو کند | دل لشکر خویش را شادمان | |
| سپه را بود میزبان و بود | هزار آفرین بر چنین میزبان | |
| یکی را بهایی به تن در کشد | یکی را نوندی کشد زیر ران | |
| بهایی، بر آن رنگهای شگفت | نوندی، بر آن بر ستامی گران | |
| کسی را که باشد پرستش فزون | کنون کوه زرین کشد زیر ران | |
| به یزدان که کس در پرستیدنش | نکرده ست هرگز به مویی زیان | |
| همه پادشاهان همی زو زنند | به شاهی و آزادگی داستان | |
| ز شاهان چنو کس نپرورد چرخ | شنیدستم این من ز شهنامه خوان | |
| ستوده به نام و ستوده به خوی | ستوده به جان و ستوده به خوان |