| نه با تو زینت خانه نه با تو ساز سفر | بساز ساز سفر پس به فال نیک خرام | |
| بسا که تو به ره اندر، ز بهر دانگی سیم | شکست خواهی خوردن ز پشه و ز هوام | |
| جواب دادم و گفتم مرا بر آنچه گذشت | مکن ملامت ازیرا که نیست جای ملام | |
| کسی به حیلت و جهد از سرشت خویش نگشت | مرا سرشت چنین کرد ایزد علام | |
| هنوز باز نگشتم ز بیکران دریا | که برگرفت ز من سایه تندبار غمام | |
| من آن مهی را خدمت کنم همی که به فضل | چو فضل برمک دارد به در هزار غلام | |
| بسا کسا که چو من سوی خدمتش رفتند | به چاشتگاه غمین، شادمان شدند به شام | |
| هزار کوفته‌ی دهر گشت ازو به مراد | هزار تافته‌ی چرخ ازو رسید به کام | |
| هر آنکه خدمت او کرد نیکبختی یافت | مجاور در و درگاه اوست بخت مدام | |
| عطای او نه ز دشمن برید و نه از دوست | چنین بود ره آزادگان و خوی کرام | |
| کسی که راه خلافش سپرد تا بزید | مخالفت کند او را حواس و هفت اندام | |
| عطای او به دوامست زایرانش را | گمان مبر که جز او کس عطا دهد به دوام | |
| به هر تفضل ازو کشوری به نعمت و ناز | به هر عنایت ازو عالمی به جامه و جام | |
| ثنا خریدن نزدیک او چو آب حلال | درم نهادن در پیش او چو باده حرام | |
| مدیح او شعرا را چو سورة الاخلاص | سرای او ادبا را چو کعبة الاسلام | |
| چو بندگان مسخر همی سجود کند | زمین همت او را سپهر آینه فام | |
| به علم و عدل و به آزادگی و نیکخویی | میدست و موفق مقدمست و امام | |
| قلم به دستش گویی بدیع جانوریست | خدای داده مر آن را بصارت و الهام | |
| به دشمنان لعین آنچه او کند به قلم | به تیغ و تیر همانا نکرد رستم و سام | |
| به جنبش قلمی زان او اگر خواهد | هزار تیغ کشیده فرو برد به نیام |