| بنفشه زلف من آن سرو قد سیم اندام | بر من آمد وقت سپیده دم به سلام | |
| درست گفتی کز عارضش برآمده بود | گه فرو شدن تیره‌شب سپیده‌ی بام | |
| ز عود هندی پوشیده بر بلور زره | ز مشک چینی پیچیده بر صنوبر دام | |
| بحلقه کرده همی جعد او حکایت جیم | به پیچ کرده همی زلف او حکایت لام | |
| به لابه گفتمش ای ماهروی غالیه موی | که ماه روشنی از روی تو ستاند وام | |
| ترا هزاران حسنست و صدهزار حسود | چرا ز خانه برون آمدی درین هنگام | |
| چه گفت؟ گفت: خبر یافتم که نزد شما | ز بهر راه بر اسبان همی‌کنند لگام | |
| چه گفت؟ گفت: که ای در جفا نکرده کمی | چه گفت؟ گفت: که ای در وفا نبوده تمام | |
| شخوده روی برون آمدم ز خانه به کوی | به رنگ چون شبه کرده رخ چو نقره‌ی خام | |
| مرا بگوی کز اینجا چگونه خواهی رفت | نه با تو توشه‌ی راه و نه چاکر و نه غلام | |
| برادران و رفیقان تو همه بنوا | تو بینوا و به دست زمانه داده زمام | |
| تو داده‌ای به ستم زر و سیم خویش به باد | تو کرده‌ای به ستم روز خویش ناپدرام | |
| چرا به هم نکنی زر و سیم خویش به جهد | چرا نگه نکنی کار خویش را فرجام | |
| به خواستن ز کسان خواسته به دست آری | ز بهر خواسته مدحت بری به خاص و به عام | |
| بدان طمع که ز دادن بلند نام شوی | بدان دهی که ز پس مر ترا دهد دشنام | |
| ز خواستن به همه حال ننگ باید داشت | اگر به دادن بیهوده جست خواهی نام | |
| نگاه کن که خداوند خواجه‌ی سید | ترا چه داد پس مدح اندرین ایام | |
| اگر چنانکه بباید نگاه داشتیی | کنون ز بخشش او سیم داشتی تو ستام | |
| به سیم و زر تو غنی بودی و به جاه غنی | کنون برهنه شدی همچو برکشیده حسام | |
| همی روی سوی درگاه میر خوار و خجل | به کار برده به کف کرده‌ای حلال و حرام |