| بر دولت و اقبال بناز ای شه گیتی | از این کرم ایزد کت کرد مکرم | |
| آن کس که چو مسعود خلف دارد و وارث | زیبد که مر او را به دو گیتی نبود غم | |
| از برکت او دولت تو گشت پدیدار | از پای سماعیل پدید آمد زمزم | |
| در چهره‌ی او روزبهی بود پدیدار | در ابر گرانبار پدیدار بود نم | |
| کس را به جهان چون پسر تو پسری نیست | آهو بچه کی باشد چون بچه‌ی ضیغم؟ | |
| شیران و بر از شیران چون تیغ بر آهیخت | باشند به چشمش همه با گور رمارم | |
| شیری که شهنشاه بدان شیر نهد روی | از بیم شود موی برو افعی و ارقم | |
| هر دل که شد از هیبت او تافته و ریش | آن دل نه به دارو به هم آید نه به مرهم | |
| هم بکشد و هم زنده کند خشمش و جودش | آن موسی عمران بود، این عیسی مریم | |
| ای بار خدای ملکان همه گیتی | ای از ملکان پیش چو از سال محرم | |
| جشن سده در مجلس آراسته‌ی تو | با شادی چون زیر همی‌سازد با بم | |
| جشن سده را رسم نگهداشتی ای شاه | آتش به تخش بردی از خانه‌ی چارم | |
| چون آتش سوزنده بیفروزد و آتش | آن یک رخ ساقی و دگر جام دمادم | |
| می خور که ترا زیبد می خوردن و شادی | می خوردن تو مدحت و آن دگران ذم | |
| روی تو و رخسار بداندیش چو گل باد | آن تو ز می ، وان بداندیش تو از دم | |
| دست تو به سیکی و به زلفی که ازو دست | چون مخزنه‌ی مشک فروشان شود از شم |