| جشن سده و سال نو و ماه محرم | فرخنده کناد ایزد بر خسرو عالم | |
| شاهنشه گیتی ملک عالم مسعود | کاین نام بدین معنی او راست مسلم | |
| از دیدن او چشم جهان گردد روشن | وز گفتن نامش دل و جان گردد خرم | |
| از دیدن او سیر نگردد دل نظار | زانست که نظار همی‌نگسلد از هم | |
| کس نیست به گیتی که برو شیفته دل نیست | دلها به خوی نیک ربوده‌ست نه ز استم | |
| گویی که بیکباره دل خلق ربوده ست | از تازی و از دهقان وز ترک و ز دیلم | |
| شاهی که بدین سکه‌ی او بر گه شاهی | خود نیست چنو از گه او تا گه آدم | |
| بگذشت به قدر و شرف از جم و فریدون | این بود همه نهمت سلطان معظم | |
| ای خسرو غازی پدر شاه کجایی | تا تخت پسر بینی بر جایگه جم | |
| گرد آمده بر درگه او از پی خدمت | صد شاه چو کیخسرو، صد شیر چو رستم | |
| از عدل و ز انصاف جهان را همه هموار | چون باغ ارم کرده و چون بیت محرم | |
| بی رنج به تدبیر همی‌دارد گیتی | چونانکه جهان را جم می‌داشت به خاتم | |
| نام تو بدو زنده و در خانه‌ی تو سور | در خانه‌ی بدخواه تو صد شیون و ماتم | |
| فرمان تو و طاعت و رای تو نگه داشت | بیرون نشد از طاعت و رای تو به یک دم | |
| هرکس که ترا خدمت کرده ست بر او | چون جان گرانمایه عزیزست و مکرم | |
| آن را که برآورده‌ی تو بود برآورد | وز جمله‌ی یاران دگر کرد مقدم | |
| آنان که جوانند پسر خواند و برادر | پیران و بزرگان سپه را پدر و عم | |
| آن ملک و ولایت که ز تو یافت همه داد | وان ملک و ولایت که بگیرد بدهد هم | |
| با این هنر و مردی و با این دل و بازو | او را به جهان ملک و ولایت نبود کم | |
| همواره روان تو ازو باشد خوشنود | وین مملکت راست نگیرد به کفش خم |