| گل بخندید و باغ شد پدرام | ای خوشا این جهان بدین هنگام | |
| چون بنا گوش نیکوان شد باغ | از گل سیب و از گل بادام | |
| همچو لوح زمردین گشته ست | دشت همچون صحیفه‌ای ز رخام | |
| باغ پر خیمه‌های دیبا گشت | زندوافان درون شده به خیام | |
| گل سوری به دست باد بهار | سوی باده همی‌دهد پیغام | |
| که ترا با من ار مناظره ایست | من به باغ آمدم به باغ خرام | |
| تا کی از راه مطربان شنوم | که ترا می همی‌دهد دشنام | |
| گاه گوید که رنگ تو نه درست | گاه گوید که بوی تو نه تمام | |
| خام گفتی سخن، ولیکن تو | نیستی پخته، چون بگویی خام | |
| تو مرا رنگ و بوی وام مده | گر ز تو رنگ و بوی خواهم وام | |
| خوشی و رنگ و بوی هیچ مگیر | نه من ای می حلالم و تو حرام | |
| تو چه گویی، کنون چه گوید می | گوید: ای سرخ گل! فرو آرام | |
| با کسی خویشتن قیاس مکن | که ترا سوی او بود فرجام | |
| خویشتن را مده به باد که باد | ندهد مر ترا ز دور مقام | |
| من بمانم مدام و آنکه نهاد | نام من زین قبل نهاد مدام | |
| دست رامش به من شده ست قوی | کار شادی به من گرفته قوام | |
| من به بیجاده مانم اندر خم | من به یاقوت مانم اندر جام | |
| این شرف بس بود مرا که مرا | بار باشد بر امیر مدام | |
| میر یوسف که با دل و کف او | تنگ و زفتست نام بحر و غمام | |
| از نکویی که عرف و عادت اوست | نرسد در صفات او اوهام |