| مجلس بساز ای بهار پدرام | و اندر فکن می به یکمنی جام | |
| همرنگ رخسار خویش گردان | جام بلورینه از می خام | |
| زان می که یاقوت سرخ گردد | در خانه، از عکس او در و بام | |
| زان می که در شب ز عکس خامش | هر دم برآید ستاره‌ی بام | |
| یک روز گیتی گذاشت باید | بی می نباید گذاشت ایام | |
| از می چو کوهپاره شود دل | از می چو پولاد گردد اندام | |
| شادی فزاید می اندر ارواح | قوت نماید می اندر اجسام | |
| می را کنون آمده‌ست نوبت | می را کنون آمده‌ست هنگام | |
| کز صید باز آمده‌ست خسرو | با شادکامی، وز صید با کام | |
| خسرو محمد که عالم پیر | از عدل او تازه گشت و پدرام | |
| گویند بهرام همچو شیران | مشغول بودی به صید مادام | |
| بر گوش آهو بدوختی پای | چون پیش تیرش گذاشتی گام | |
| با ممکن است این سخن برابر | لفظیست این در میانه‌ی عام | |
| نخجیروالان این ملک را | شاگرد باشد فزون ز بهرام | |
| با گور و آهو که شه گرفته‌ست | باشد شمار نبات سوتام | |
| ده روز با او به صید بودم | هر روز از بامداد تا شام | |
| یک ساعت از بس شکار کردن | در خیمه او را ندیدم آرام | |
| در دشتها او توده برآورد | از گور و نخجیر و از دد و دام | |
| آنجا شکاری بکرد از آغاز | وینجا شکاری دیگر به فرجام | |
| ایزد مر او را یکی پسر داد | با طلعت خوب و با صورت تام |