| تا خزان تاختن آورد سوی باد شمال | همچو سرمازده با زلزله گشت آب زلال | |
| باد بر باغ همی عرضه کند زر عیار | ابر بر کوه همی توده کند سیم حلال | |
| هر زمان باغ به زر آب فرو شوید روی | هر زمان کوه به سیماب فرو پوشد یال | |
| معدن زاغ شد، آرامگه کبک و تذرو | مسکن شیر شد، آوردگه گور و غزال | |
| شیرخواران رزان را ببریدند گلو | تا رزان تافته گشتند و بگشتند از حال | |
| خونهاشان به تعصب بکشیدند به جهد | ساختند از پی هر قطره حصاری ز سفال | |
| هر حصاری که از آن خونها پرگشت همی | مهر کردند و سپردند به دست مه و سال | |
| چون کسی کینه ز خونریز رزان بازنخواست | خونشان گشت به نزدیک خردمند حلال | |
| گر حلالست حلالیست کز آن نیست گزیر | ور حرامست حرامیست کزو نیست وبال | |
| گر حرامست از آنست که خونیست نه حق | حق آن خون به مغنی برسانیم از مال | |
| ما به شادی همه گوییم که‌ای رود به موی | ما به پدرام همی‌گوییم ای زیر بنال | |
| مطربان طرب انگیز نوازنده نوا | ما نوازنده‌ی مدح ملک خوب خصال | |
| فخر دولت که دول بر در او جوید جای | بوالمظفر که ظفر بر در او یابد هال | |
| خسرو شیردل پیلتن دریا دست | شاه گرد افکن لشکر شکن دشمن مال | |
| آنکه با همت او چرخ برین همچو زمین | آنکه با هیبت او شیر عرین همچو شکال | |
| ای نه جمشید و به صدر اندر جمشید سیر | ای نه خورشید و به بزم اندر خورشید فعال | |
| هیچ سایل نکند از تو سالی که نه زود | سوی او سیمی تازان نشود پیش سال | |
| گر به نالی بر، تیغت بنگارند به موی | سایه اندر فکند بر سر پیل آن یک نال | |
| زیر آن سایه به آب اندر اگر برگذرد | همچنان خیش ز مه ریزه شود ماهی وال | |
| مرغزاری که فسیله گه اسبان تو گشت | شیر کانجا برسد خرد بخاید چنگال |