| سرو ساقی و ماه رودنواز | پرده بر بسته در ره شهناز | |
| ز خمه‌ی رودزن نه پست و نه تیز | زلف ساقی نه کوته و نه دراز | |
| مجلس خوب خسروانیوار | از سخن چین تهی و از غماز | |
| بوستانی ز لاله و سوسن | همچو روی تذرو و سینه‌ی باز | |
| دوستانی مساعد و یکدل | که توان گفت پیش ایشان راز | |
| ماهرویی نشانده اندر پیش | خوش زبان و موافق و دمساز | |
| جعد او بر پرند کشتیگیر | زلف او بر حریر چوگانباز | |
| باده‌ی چون گلاب روشن و تلخ | مانده در خم ز گاه آدم باز | |
| از چنین باده و چنین مجلس | هیچ زاهد مرا ندارد باز | |
| ساقیا! ساتگینی اندر ده | مطربا! رود نرم و خوش بنواز | |
| غزلی خوان چو حله‌ای که بود | نام صاحب بر او به جای طراز | |
| صاحب سید احمد آنک ملوک | نام او را همی‌برند نماز | |
| در جهان هیچ شاه و خسرو نیست | که نه او را به فضل اوست نیاز | |
| کس نبیند فرو شده به نشیب | هر که را خواجه برکشد به فراز | |
| مهر و کینش مثل دو دربانند | در دولت کنند باز و فراز | |
| بر بداندیش او فراز کنند | باز دارند بر موافق باز | |
| به در دولت اندرون نشود | هر که ز ایشان نیافته‌ست جواز | |
| گر خلافش به کوه درفکنی | کوه گیرد چو تب گرفته گداز | |
| ماه را گر خلاف او طلبد | مطلب جز به چاه نخشب باز | |
| خدمت او گزین که خدمت او | خویشتن را کند فزون انداز |