| یاد باد آن شب کان شمسه‌ی خوبان طراز | به طرب داشت مرا تا به گه بانگ نماز | |
| من و او هر دو به حجره درو می مونس ما | باز کرده در شادی و در حجره فراز | |
| گه به صحبت بر من با بر او بستی عهد | گه به بوسه لب من با لب او گفتی راز | |
| من چو مظلومان از سلسله‌ی نوشروان | اندر آویخته زان سلسله‌ی زلف دراز | |
| خیره گشتی مه ، کان ماه به می بردی لب | روز گشتی شب، کان زلف به رخ کردی باز | |
| او هوای دل من جسته و من صحبت او | من نوازنده‌ی او گشته و او رودنواز | |
| بینی آن رودنوازیدن با چندین کبر | بینی آن شعر سرائیدن با چندین ناز | |
| در دل از شادی سازی دگر آراستمی | چون رو نو زدی آن ماه و دگر کردی ساز | |
| گر مرا بخت مساعد بود از دولت میر | همچنان شب که گذشته‌ست شبی سازم باز | |
| جفت غم بودم، انباز طرب کرد مرا | یوسف ناصر دین آن ملک بی‌انباز | |
| آنکه از شاهان پیداست به فضل و به هنر | چون فرازی ز نشیبی و حقیقت ز مجاز | |
| هر مکانی که شرف راست ازو یابی بر | هر مدیحی که سخا راست بدو گردد باز | |
| ای سخنهای تو اندر کتب علم نکت | ای هنرهای تو بر جامه‌ی فرهنگ طراز | |
| سایل از بخشش تو گشت شریک صراف | زایر از خلعت تو گشت ردیف بزاز | |
| هر کجا وقت سخا از امرا یاد کنند | به اتفاق همه از نام تو گیرند آغاز | |
| راست گویی ز خدا آمد نزدیک تو وحی | کز خزانه تو همه خواسته بیرون انداز | |
| آز را دیده‌ی بینا دل من بود مدام | کور کردی به عطاهای گران دیده‌ی آز | |
| سال تا سال همی‌تاختمی گرد جهان | دل به اندیشه‌ی روزی و تن از غم به گداز | |
| چون مرا بخت سوی خدمت تو راه نمود | گفت جود تو: رسیدی به نوا، بیش متاز | |
| حلم را رحم تو گشته‌ست به هر خشم سبب | زیبد ای خسرو اگر سر بفرازی به فراز |