| ز هنرهای ستوده که تو داری ز ملوک | علم را رای تو گشته‌ست به هر کار انباز | |
| ناوک اندازی و زوبین فکن و سخت کمان | تیزتازی و کمندافکنی و چوگانباز | |
| پسر آن ملکی کان ملک او را پسرست | کو به تیغ از ملکان هست ولایت پرداز | |
| گر تو رفتی سوی ارمن بدل بیژن گیو | از بساط شه ایران به سوی جنگ گراز | |
| تاکنون از فزع ناوک خونخواره‌ی تو | نشدی هیچ گرازی ز نشیبی به فراز | |
| ای به کوپال گران کوفته پیلان را پشت | چون کرنجی که فرو کوفته باشد به جواز | |
| بس نمانده‌ست که فرمان دهد آن شاه که هست | پادشاه از بر قنوج و برن تا اهواز | |
| گه علمداران پیش تو علم باز کنند | کوس‌کوبان تو از کوس برآرند آواز | |
| راهداران و زعیمان ز نسا تا به رجال | بر ره از راهبران تو بخواهند جواز | |
| از پی خدمت و صید تو فرستند به تو | از چگل برده و از بیشه‌ی ترکستان باز | |
| سوی غزنین ز پی مدح تو تا زنده شوند | مدح گویان زمین یمن و ملک حجاز | |
| تا همی از گهر آموزد آهو بره تک | همچنان کز گهر آموزد شاهین پرواز | |
| تا نپرد چو کبوتر به سوی قزوین ری | تا نیاید سوی غزنین به زیارت شیراز | |
| پادشا باش و به ملک اندر بنشین و بگرد | شادمان باش و به شادی بخرام و بگراز | |
| همچنین عید به شادی صد دیگر بگذار | با بتان چگل و غالیه زلفان طراز | |
| تو به صدر اندر بنشسته به آیین ملوک | همچنان مدح نیوشنده و من مدح طراز |