| چون پرند نیلگون بر روی پوشد مرغزار | پرنیان هفترنگ اندر سر آرد کوهسار | |
| خاک را چون ناف آهو مشک زاید بیقیاس | بید را چون پر طوطی برگ روید بیشمار | |
| دوش وقت نیمشب بوی بهار آورد باد | حبذا باد شمال و خرما بوی بهار | |
| باد گویی مشک سوده دارد اندر آستین | باغ گویی لعبتان ساده دارد در کنار | |
| ارغوان لعل بدخشی دارد اندر مرسله | نسترن للی لالا دارد اندر گوشوار | |
| تا برآمد جامهای سرخ مل بر شاخ گل | پنجه‌های دست مردم سر فرو کرد از چنار | |
| باغ بوقلمون لباس و راغ بوقلمون نمای | آب مروارید رنگ و ابر مروارید بار | |
| راست پنداری که خلعتهای رنگین یافتند | باغهای پرنگار از داغگاه شهریار | |
| داغگاه شهریار اکنون چنان خرم بود | کاندرو از نیکویی حیران بماند روزگار | |
| سبزه اندر سبزه بینی، چون سپهر اندر سپهر | خیمه اندر خیمه بینی، چون حصار اندر حصار | |
| سبزه‌ها با بانگ رود مطربان چربدست | خیمه‌ها با بانگ نوش ساقیان میگسار | |
| هر کجا خیمه‌ست خفته عاشقی با دوست مست | هر کجا سبزه‌ست شادان یاری از دیدار یار | |
| عاشقان بوس و کنار و نیکوان ناز و عتاب | مطربان رود و سرود و میکشان خواب و خمار | |
| روی هامون سبز چون گردون ناپیدا کران | روی صحرا ساده چون دریا ناپیدا کنار | |
| اندر آن دریا سماری وان سماری جانور | وندر آن گردون ستاره وان ستاره بی مدار | |
| هر کجا کهسار باشد آن سماری کوه بر | هر کجا خورشید باشد آن ستاره سایه‌دار | |
| معجزه باشد ستاره ساکن و خورشید پوش | نادره باشد سماری که بر و صحرا گذار | |
| بر در پرده‌سرای خسرو پیروزبخت | از پی داغ آتشی افروخته خورشیدوار | |
| برکشیده آتشی چون مطرف دیبای زرد | گرم چون طبع جوان و زرد چون زر عیار | |
| داغها چون شاخهای بسد یاقوت رنگ | هر یکی چون نار دانه گشته اندر زیر نار |