| امسال تازه رویتر آمد همی بهار | هنگام آمدن نه بدینگونه بود پار | |
| پار از ره اندر آمد چون مفلسی غریب | بی‌فرش و بی‌تجمل و بی‌رنگ و بی‌نگار | |
| و امسال پیش از آنکه به ده منزلی رسید | اندر کشید حله به دشت و به کوهسار | |
| بر دست بید بست ز پیروزه دستبند | در گوش گل فکند ز بیجاده گوشوار | |
| از کوه تا به کوه بنفشه‌ست و شنبلید | از پشته تا به پشته سمنزار و لاله‌زار | |
| گویی که رشته‌های عقیقست و لاژورد | از لاله و بنفشه همه روی مرغزار | |
| از گل هزار گونه بت اندر پس بتست | وز لاله صد هزار سوار از پس سوار | |
| گلبن پرند لعل همی‌برکشد به سر | دامان گل به دشت همی‌گسترد بهار | |
| این سازها که ساخت بهار از پی که ساخت | امسال چون ز پار فزون ساخته نگار | |
| رازیست این میان بهار و میان من | خیزم به پیش خواجه کنم رازش آشکار | |
| هر ساله چون بهار ز راه اندر آمدی | جایی نیافتی که درو یافتی قرار | |
| بر سنگلاخ و دشت فرود آمدی خجل | اندر میان خاره و اندر میان خار | |
| پنداشتی که خوار شدستی میان خلق | بیدل شود، عزیز که گردد ذلیل و خوار | |
| امسال نامه کرد سوی او شمال و گفت | مژده ترا که خواجه ترا گشت خواستار | |
| باغی ز بهر تو ز نو افکنده چون بهشت | در پیش او بسان سپهری یکی حصار | |
| باغی چو خوی خویش پسندیده و بدیع | کاخی چو رای خویش مهیا و استوار | |
| باغی کزو بریده بود دست حادثات | کاخی کزو کشیده بود پای روزگار | |
| باغی چو نعمت ملکان نامدار و خوش | کاخی چو روزگار جوانان امیدوار | |
| باغی که نیمه‌ای نتوان گشت زو تمام | گر یک مهی تمام کنی اندرو گذار | |
| هر تخته‌ای ازو چو سپهرست بیکران | هر دسته‌ای ازو چو بهشتست بی‌کنار |