| غم نادیدن آن ماه دیدار | مرا در خوابگه ریزد همی خار | |
| شب تاری همه کس خواب یابد | من از تیمار او تا روز بیدار | |
| گهی گویم: رخت کی بینم ای دوست | گهی گویم: لبت کی بوسم ای یار! | |
| ز گریانی که هستم، مرغ و ماهی | همی‌گریند بر من همچو من زار | |
| مرا گویی چرا گریی ز اندوه | مرا گویی چرا نالی ز تیمار | |
| نه وقت بازگشتن سوی معشوق | نه جز با رازداران روی گفتار | |
| هر آنک امسال آمد پیش من گفت | نه آنی خود که من دیدم ترا پار | |
| ز کوژی پشت من چون پشت پیران | ز سستی پای من چون پای بیمار | |
| خروشم چون خروش رعد بهمن | سرشکم چون سرشک ابر آذار | |
| تن مسکین من بگداخت چون موم | دل غمگین من بشکافت چون نار | |
| تن چون موی من چون تابداین رنج | دل بیچاره چون بردارد این بار | |
| ز دل برداشت خواهم بار اندوه | چو نزد میر میران یافتم بار | |
| امیر جنگجوی ایاز اویماق | دل و بازوی خسرو روز پیکار | |
| سواری کز در میدان در آید | به حیرت درفتد دلهای نظار | |
| یکی گوید که آن سرویست بر کوه | دگر گوید گلی تازه‌ست بر بار | |
| زنان پارسا از شوی گردند | به کابین دیدن او را خریدار | |
| دلیران از نهیبش روز کوشش | همی‌لرزند چون برگ سپیدار | |
| اگر بر سنگ خارا بر زند تیر | به سنگ اندر نشاند تا به سوفار | |
| برون پراند از نخجیر ناوک | من این صد بار دیدستم نه یکبار | |
| نه بر خیره بدو دل داد محمود | دل محمود را بازی مپندار |