| برفت یار من و من نژند و شیفته‌وار | به باغ رفتم با درد و داغ رفتن یار | |
| بدان مقام که با من به می نشست همی | به روزگار خزان و به روزگار بهار | |
| بنفشه دیدم و نرگس مقام کرده و باغ | بدین دو گشته ز خوبی چو صد هزار نگار | |
| شده بنفشه به هر جایگه گروه گروه | کشیده نرگس بر گرد او قطار قطار | |
| یکی چو زلف بت من ز مشک برده نسیم | دگر چو چشم بت من ز می گرفته خمار | |
| دو سرو دیدم کو زیر هر دوان با من | به جام و ساتگنی خورده بود می بسیار | |
| خروش و ناله به من درفتاد و رنگین گشت | ز خون دیده مرا هر دو آستین و کنار | |
| بنفشه گفت که گر یار تو بشد مگری | به یادگار دو زلفش مرا بگیر و بدار | |
| چه گفت نرگس؟ گفت: ای ز چشم دلبر دور | غم دو چشمش بر چشمهای من بگمار | |
| ز بسکه زاری کردم ز سروهای بلند | به گوشم آمد بانگ و خروش و ناله‌ی زار | |
| مرا به درد دل آن سروها همی‌گفتند | که کاشکی دل تو یافتی به ما دو قرار | |
| که سبز بود نگارین تو و ما سبزیم | بلند بود و ازو ما بلندتر صد بار | |
| جواب دادم و گفتم بلندی و سبزی | به وقت بوسه نباشد مرا ز سرو به کار | |
| درین مناظره بودم که باز خواند مرا | به پیش بهر ثنا گفتن شه ابرار، | |
| وزیرزاده‌ی سلطان و برکشیده‌ی او | بزرگ همت ابوالفتح سرفراز تبار | |
| جلیل عبد رزاق احمد آنکه فضل و هنر | بدو گرفت یمین و ازو گرفت یسار | |
| به یاد کردش بتوان زدود از دل غم | به مصقله بتوان برد ز آینه زنگار | |
| ز خاندانش پیدا شد اصل جود و کرم | چنانکه ز ابجد اصل حروف و اصل شمار | |
| همیشه سیر کند نام نیک او به جهان | چو بر سپهر هماره ستاره‌ی سیار | |
| جهان همه چو یکی گلبنست و او چون گل | چو گل چدند ز گلبن، همی چه ماند؟ خار |