| کاشکی کردمی از عشق حذر | یا کنون دارمی از دوست خبر | |
| ای دریغا که من از دست شدم | نوز ناخورده تمام از دل بر | |
| چون توان بود برین درد صبور | چون توان برد چنین روز به سر | |
| عشق با من سفری گشت و بماند | مونس من به حضر خسته جگر | |
| دور بودن زچنان روی، غمیست | هر چه دشوارتر و هر چه بتر | |
| پیک غزنین نرسیده‌ست که من | خبری یابم از دوست مگر | |
| سفر از دوست جدا کرد مرا | گم شود از دو جهان نام سفر | |
| من شفاعت کنم امسال ز میر | تا مرا دست بدارد به حضر | |
| میر یوسف پسر ناصر دین | لشکر آرای شه شیرشکر | |
| چون شه ایران والا به نسب | با شه ایران همتا به گهر | |
| آنکه بر درگه سلطان جهان | جای او پیشتر از جای پسر | |
| همه نازیدن میر از ملک است | زین ستوده‌ست بر اهل هنر | |
| همچنان درخور از روی قیاس | کان ملک شمسست این میر قمر | |
| ملک او را به سزا دارد از آنک | یادگارست ملک را ز پدر | |
| لاجرم میر گرفته‌ست مدام | خدمت او چو نماز اندر بر | |
| روز و شب پیش همه خلق زبان | به ثنا گفتن او دارد تر | |
| همه از دولت او جوید نام | همه در خدمت او دارد سر | |
| تا ثنای ملک شرق بود | به ثنای دگران رنج مبر | |
| این هم از خدمت باشد که ز من | بخرد مدح شه شرق به زر | |
| دوستان را دل از اینگونه بود | دوستاران را زین نیست گذر |