| شاد باد آن هنری میر که هست | پادشاهی و شهی را درخور | |
| آن نکو سیرت و نیکو مذهب | آن نکو منظر و نیکو مخبر | |
| آنکه اندر سپه شاه کسی | پیش او نام نگیرد ز هنر | |
| چون عطا بخشد اقرار کنی | که جهان را بر او نیست خطر | |
| چون به جنگ آید گویی که مگر | نرسیده‌ست بدو نام حذر | |
| از حریصی که به جنگست مثل | جنگ را بندد هر روز کمر | |
| دشمنان را چو کمان خواهد میر | هیچ امید نماند به سپر | |
| همه کتب عرب و کتب عجم | بر تو برخواند چون آب ز بر | |
| سخنانش همه یکسر نکتست | چون سخن گوید تو نکته شمر | |
| تا همی سرخ بود آذرگون | تا همی سبز بود سیسنبر | |
| تا بود لعلی نعت گل نار | چون کبودی صفت نیلوفر | |
| شادمان باد و به کام دل خویش | آن پسندیده خوی خوب سیر | |
| نیکوانی چو نگار اندر پیش | دلبرانی چو بهار اندر بر | |
| همچو این عید به شادی و خوشی | بگذاراد و هزاران دگر |