| دوش متواریک به وقت سحر | اندر آمد به خیمه آن دلبر | |
| راست گفتی شده‌ست خیمه‌ی من | میغ و او در میان میغ قمر | |
| چنگ در بر گرفت و خوش بنواخت | وز دو بسد فرو فشاند شکر | |
| راست گفتی به بتکده‌ست درون | بتی و بتپرستی اندر بر | |
| پنج شش می‌کشید و پر گل گشت | روی آن روی نیکوان یکسر | |
| راست گفتی رخش گلستان بود | می سوری بهار گلپرور | |
| مست گشت و ز بهر خفتن ساخت | خویش را از کنار من بستر | |
| راست گفتی کنار من صدفست | کاندرو جای خویش ساخت گهر | |
| زلف مشکین به روی بر پوشید | روی خود زیر کرد و زلف زبر | |
| راست گفتی کسی نهان کرده‌ست | سمن تازه زیر سیسنبر | |
| زلف او را به دست بگرفتم | زنخ گرد او به دست دگر | |
| راست گفتی نشسته‌ام بر او | گوی و چوگان شه به دست اندر | |
| پادشه زاده یوسف آنکه هنر | جز به نزدیک او نکرد مقر | |
| راست گفتی هنر یتیمی بود | فرد مانده ز مادر و ز پدر | |
| پس بازی گوی شد خسرو | بر یکی تازی اسب که پیکر | |
| راست گفتی به باد بر، جم بود | گر بود باد را ستام بزر | |
| خم چوگان به گوی بر زد و شد | گوی او با ستارگان همبر | |
| راست گفتی برابر خورشید | خواهد از گوی ساختن اختر | |
| از سر گوی زیر او برخاست | آن که که‌گذار بحر گذر | |
| راست گفتی سپهر کانون گشت | و اختران اندر آن میان اخگر |