| دی همی‌آمد از بر سلطان | آن نکو منظر نکو مخبر | |
| راست گفتی سفندیارستی | برنهاده کلاه و بسته کمر | |
| گفتم از خلق او سخن گویم | نوز نابرده این حدیث به سر | |
| راست گفتی کسی به من بربیخت | نافه‌ی مشک و بیضه‌ی عنبر | |
| خود مر او را به خواب دیدم دوش | پیش او توده کرده زیور و زر | |
| راست گفتی یکی درختی بود | برگ او زر و بار او زیور | |
| شادمان باد و می دهش صنمی | که چنویی ندیده صورتگر | |
| راست گفتی به دستش اندر گشت | جام با رنگ شعله‌ی آذر | |
| بر کفش سال و ماه باد میی | کز خمش چون بکند دهقان سر، | |
| راست گفتی بر آمد از سر خم | ماهی از آفتاب روشنتر | |
| فرخش باد عید آنکه به عید | کارد بنهاد بر گلوی پسر | |
| راست گفتی دو نیمه خواهد کرد | لاله‌ای را به برگ نیلوفر |