| ای دل ناشکیب مژده بیار | کامد آن شمسه‌ی بتان تتار | |
| آمد آن سرو جلوه کرده به ناز | آمد آن گلبن خمیده ز بار | |
| آمد آن بلبل چمیده به باغ | آمد آن آهوی چریده بهار | |
| آمد آن غمگسار جان و روان | آمد آن آشنای بوس و کنار | |
| آمد آن ماه با هزار ادب | آمد آن روی با هزار نگار | |
| آمد آن مشکبوی مشکین مو | آمد آن خوبروی ماه عذار | |
| گر نژند از فراق بودی تو | خویشتن را کنون نژند مدار | |
| زین بهنگامتر نباشد وقت | زین دلارامتر نباشد یار | |
| عشق را باز تازه باید کرد | عاشقی را بساز دیگر بار | |
| اندر این عشق نو غزلها گوی | پس به گوش خدایگان بگذار | |
| آفتاب خدایگان که بدوی | چون گل افروخته‌ست روی تبار | |
| میر عادل محمد محمود | پشت دین محمد مختار | |
| آنکه گیتی به روی او بیند | خسرو شاه‌بند شیرشکار | |
| آنکه دولت چو بندگان مطیع | خدمت او کند به لیل و نهار | |
| بهتر از خدمت مبارک او | نیست اندر جهان سراسر کار | |
| خدمت او امیدوارترست | از دعاهای عابدان بسیار | |
| هر چه باید ز آلت ملکان | همه دادستش ایزد دادار | |
| گر که سرمایه‌ی مهی هنرست | هنرش را پدید نیست شمار | |
| ور بزرگی به فضل خواهد بود | فضل او را پدید نیست کنار | |
| روز چوگان زدن ستاره شود | گوی او بر سپهر دایره وار |