| مرا چه وقت خزان و چه روزگار بهار | چه دور باید بودن همی ز روی نگار | |
| بهار من رخ او بود و دور ماندم ازو | برابر آمد بر من کنون خزان و بهار | |
| اگر خزان نه رسول فراق بود چرا | هزار عاشق چون من جدا فکند از یار | |
| به برگ سبز چنان شادمانه بود درخت | که من به روی نگارین آن بت فرخار | |
| خزان درآمد و آن برگها بکند و بریخت | درخت ازین غم چون من نژند گشت و نزار | |
| خدای داند کاندر درختها نگرم | ز درد خون خورم و چون زنان بگریم زار | |
| کسیکه او غم هجران کشیده نیست چو من | ز بهر برگ درختان چرا خورد تیمار | |
| مرا رفیقی امروز گفت: خانه بساز | که باغ تیره شد و زرد روی و بی دیدار | |
| جواب دادم و گفتم درخت همچو منست | مرا ز همچو منی ای رفیق باز مدار | |
| من و درخت کنون هر دوان بیک صفتیم | منم ز یار جدا مانده و درخت از بار | |
| نگار یار من و دوست غمگسار شود | به فر خدمت درگاه میر شیرشکار | |
| امیر عالم عادل محمد محمود | قوام دولت و دین محمد مختار | |
| ستوده‌ی پدر خویش و شمع گوهر خویش | بلند نام و سرافزار در میان تبار | |
| همه جهان پدرش را ستوده‌اند و پدر | چو من ستایش او را همی‌کند تکرار | |
| هر آن پسر که پدر زان پسر بود خشنود | نه روز او بد باشد نه عیش او دشوار | |
| پسر که دانا باشد بر از پدر بخورد | بخاصه از پدر پیشبین دولتیار | |
| امیر عادل، داناترین خداوندست | بزرگوارترین مهتر و مهین سالار | |
| نه بر گزاف سپه را بدو سپرد پدر | نه خیره گفت که لشکر نگه کن و بشمار | |
| کسی که ره برد اندر حدیثهای بزرگ | در این حدیث مر او را سخن بود بسیار | |
| خدایگان جهان را درین سخن غرضست | تو این سخن را زنهار تا نداری خوار |