| مرحبا ای بلخ بامی همره باد بهار | از در نوشاد رفتی یا ز باغ نوبهار | |
| ای خوشا آن نوبهار خرم نوشاد بلخ | خاصه اکنون کز در بلخ اندرون آمد بهار | |
| هر درختی پرنیان چینی اندر سر کشید | پرنیان خرد نقش سبز بوم لعلکار | |
| ارغوان بینی چو دست نیکوان پر دستبند | شاخ گل بینی چو گوش نیکوان پر گوشوار | |
| باغ گردد گلپرست و راغ گردد لاله‌گون | باد گردد مشکبوی و ابر مروارید بار | |
| باغبان بر گرفته دل به ماه دی ز گل | پر کند هر بامدادی از گل سوری کنار | |
| بلخ بس خوشست، لیکن بلخیان را باد بلخ | مر مرا با شهرهای گوز گانانست کار | |
| نوبهار بلخ را در چشم من حشمت نماند | تا بهار گوزگانان پیش من بگشود بار | |
| باغ و راغ و کوه و دشت گوزگانان سربسر | حله‌ی دو روی را ماند ز بس نقش و نگار | |
| هر چه زیور بود نوروز نوآیین آن همه | برد بر گلهای باغ و راغ نوروزی به کار | |
| از درون رشنه تا کهپایه‌های کرزوان | سبزه از سبزه نبرد، لاله‌زار از لاله‌زار | |
| بیشه‌های کرزوان از لاله‌زار و شنبلید | گاه چون بیجاده گردد، گاه چون زر عیار | |
| از فراوان گل که بر شاخ درختان بشکفد | راست پنداری درختان گوهر آوردند بار | |
| بامدادان بوی فردوس برین آید همی | از در باغ و در راغ و ز کوه و جویبار | |
| گل همی گل گردد و سنگ سیه یاقوت سرخ | زین بهار سبزپوش تازه‌روی آبدار | |
| خوبتر زین گوزگانان را بهاری دیگرست | وین بهار اکنون پدید آید که آید شهریار | |
| میر ابو احمد محمد شهریار دادگر | سرفرار گوهر و فخر بزرگان تبار | |
| آنکه دنیا را جمالست آنکه دین را قوتست | آنکه دولت را ثیابست آنکه شاهی را شعار | |
| در بزرگی با تواضع، در سیاست با سکون | در سخا با تازه‌رویی، در جوانی با وقار | |
| پر دل پر دل، ولیکن مهربان مهربان | قادر قادر، ولیکن بردبار بردبار |