| پیش خسرو، بتان آهو چشم | یک به یک را بدوختند جگر | |
| راست گفتی مخالفان بودند | پیش گردنکشان این لشکر | |
| هر که را میر خسته کرد به تیر | زان جهان نزد او رسید خبر | |
| راست گفتی که تیرشاه گشاد | زین جهان سوی آن جهان ره و در | |
| وز دگر سو در آمدند به کار | شرزه یوزان چو شیر شرزه‌ی نر | |
| راست گفتی مبارزان بودند | هر یکی جوشنی سیاه به بر | |
| رنج نادیده کامگار شدند | هر یکی بر یکی به نیک اختر | |
| راست گفتی که عاشقانندی | نیکوان را گرفته اندر بر | |
| همه هامون زخون ایشان گشت | لعل چون روی آن بت دلبر | |
| راست گفتی به فر دولت میر | سنگ آن دشت گشت سرخ گهر | |
| پس بفرمود شاه تا همه را | گرد کردند پیش او یکسر | |
| راست گفتی سپاه دارا بود | کشته پیش مصاف اسکندر | |
| بنهادندشان قطار قطار | گرهی مهتر و صفی کهتر | |
| راست گفتی که خفته مستانند | جامه‌هاشان ز لعل سیکی تر | |
| چون ملکشان بدید، از آن سه یکی | به حشم داد و ما بقی به حشر | |
| راست گفتی ز بهر ایشان بود | آن شکار شگفت شاه مگر | |
| شادمان روی سوی خیمه نهاد | آن شه خوبروی نیک سیر | |
| راست گفتی نبرده حیدر بود | بازگشته به نصرت از خیبر | |
| شاد باد آن سوار سرخ قبای | که همی آن شکار برد به سر | |
| راست گفتی که آفتابستی | به جهان گسترانده تابش و فر |