| چندانکه جهانست ملک شاه جهان باد | با دولت پاینده و با بخت جوان باد | |
| تا بود ملک شهرده و شهرستان بود | همواره چنان شهرده و شهرستان باد | |
| چونانکه ازو عالمی از بد به امانند | جان و تن او از همه بدها به امان باد | |
| شاهان جهان را ز نهیبش تن و جان نیست | جان و تن شاهانش فدای تن و جان باد | |
| آن کز تن او هرگز کم خواهد مویی | در حسرت و اندیشه چنان ایلک و خان باد | |
| تا خواسته با قارون در خاک نهانست | بدخواه و بداندیشش در خاک نهان باد | |
| آن را که به کین جستن او تیر و کمان خواست | بیرون شدش از گیتی با تیر و کمان باد | |
| در کینه‌ی او کینه گزاران جهان را | آنجا که همه سود بجویند زیان باد | |
| وان کس که نباشد به جهانداری او شاد | مقهور و نگونسار و نژند دو جهان باد | |
| دستش به رسانیدن ارزاق ضمان شد | بختش به همه خوبی و نیکیش ضمان باد | |
| هر کار که کرده‌ست ستوده‌ست چو نامش | هر کار کزین پس بکند نیز چنان باد | |
| آنجا که نهد روی به غزو و بجز از غزو | با دولت و با لشکر انبوه و گران باد | |
| از دولت او هر چه گمان بود یقین شد | از دولت خصم آنچه یقین بود گمان باد | |
| وان کس که زبان کرد به بد گفتن او تیز | در دست اجل خشک لب و خشک زبان باد | |
| اندر سیر شاه چه بد تاند گفتن | بدگوی بداندیش که خاکش به دهان باد | |
| دلشاد مباد آنکه بدو شاد نباشد | وانکس که بدو شاد بود شاد روان باد | |
| در خانه‌ی بدخواه به نفرینش نو نو | هر روز دگر محنت و دیگر حدثان باد | |
| وانکس که هزیمت شد ازین خسرو و جان برد | چون از غم جان رسته شد، اندر غم نان باد | |
| تا در تن و بازوی کسی زور و توانست | اندر تن و بازوی ملک زور و توان باد | |
| چونانکه کران نیست شمار هنرش را | شاهیش بی‌اندازه و بیحد و کران باد |