| چنان نمود ملک را که ره ز دست چپست | برفت سوی چپ و گفت هر چه باداباد | |
| در این تفکر مقدار یک دو میل براند | ز رفته باز پشیمان شد و فرو استاد | |
| ز دست راست یکی روشن پدید آمد | چنانکه هرکس از آن روشنی نشانی داد | |
| همه بیابان زان روشنایی آگه شد | چو جان آذر خرداد ز آذر خرداد | |
| برفت بر دم آن روشنی و از پی آن | به جستجوی سواران جلد بفرستاد | |
| به جهد و حیله در آن روشنی همی‌برسید | سوار جلد بر اسب جوان تازی زاد | |
| ملک همی‌شد و آن روشنائی اندر پیش | که روز نو شد و درهای روشنی بگشاد | |
| سرای پرده و جای سپه پدید آمد | دل سپاه شد از رنج تشنگی آزاد | |
| کرامتی نبود بیش ازین و سلطان را | چنین کرامت باشد نه هفت، خود هفتاد | |
| همه کرامت از ایزد همی‌رسید به وی | بدان زمان که کم از بیست ساله بود به زاد | |
| مگو مگوی که چون کیقباد یا چو جم‌ست | حدیث او دگرست از حدیث جم و قباد | |
| چو زو حدیث کنی از شهان حدیث مکن | خطا بود که تخلص کنی همای به خاد | |
| همیشه تا نبود نسترن چون سیسنبر | چنانکه تا نبود شنبلید چون شمشاد | |
| همیشه تا که گل آبگون ز لاله‌ی لعل | پدید باشد و خیری ز سوسن آزاد | |
| یمین دولت محمود شهریار جهان | به شهریاری و رادی و خسروی بزیاد | |
| سپهر با او پیوسته تازه روی و مطیع | چنانکه مادر دخترپرست با داماد | |
| بهار تازه برو فرخجسته باد و بی او | زمانه را و جهان را بهار تازه مباد |