| یمین دولت شاه زمانه با دل شاد | به فال نیک کنون سوی خانه روی نهاد | |
| بتان شکسته و بتخانه‌ها فکنده ز پای | حصارهای قوی بر گشاده لاد از لاد | |
| هزار بتکده کنده قوی‌تر از هرمان | دویست شهر تهی کرده خوشتر از نوشاد | |
| گذاره کرده بیابانهای بی‌فرجام | سپه گذاشته از آبهای بی فرناد | |
| گذشته با بنه زانجا که مایه گیرد ابر | رسیده با سپه آنجا که ره نیابد باد | |
| ز ملک و ملکت چندین امیر یافته بهر | ز گنج بتکده‌ی سومنات یافته داد | |
| کنون دو چشم نهاده‌ست روز و شب گویی | به فتحنامه‌ی خسرو خلیفه‌ی بغداد | |
| خلیفه گوید کامسال همچو هر سالی | گشاده باشد چندین حصار و آمده شاد | |
| خبر ندارد کامسال شهریار جهان | بنای کفر فکنده‌ست و کنده از بنیاد | |
| بقاش باد که از تیغ او و بازوی اوست | بنای کفر خراب و بنای دین آباد | |
| ز بهر قوت دین با ولایت پرویز | هزار بار به تن رنجکشتر از فرهاد | |
| ز بسکه رنج سفر بر تن شریف نهد | همی‌ندانم کان تن تنست یا پولاد | |
| برابر یکی از معجزات موسی بود | در آب دریا لشکر کشیدن شه راد | |
| شه عجم را چون معجزه کرامتهاست | پدید گشت که آن از چه روی و از چه نهاد | |
| من از کرامت او یک حدیث یاد کنم | چنانکه بر دل تو دیرها بماند یاد | |
| به سومنات شد امسال و سومنات بکند | در این مراد بپیمود منزلی هشتاد | |
| به ره ز دریا بگذشت و آب دریا را | چو آب جیحون بیقدر کرد و جسرگشاد | |
| در آن زمان که ز دریای بیکران بگذشت | بسی میان بیابان بیکرانه فتاد | |
| نه منزلی بود آنجا به منزلی معروف | نه رهبری بود آنجا به رهبری استاد | |
| بماند خیره و اندیشه کرد و با خود گفت | کزین ره آید فردا بدین سپه بیداد |