| دادگرا تو را فلک جرعه کش پیاله باد | دشمن دل سیاه تو غرقه به خون چو لاله باد | |
| ذروه‌ی کاخ رتبتت راست ز فرط ارتفاع | راهروان وهم را راه هزار ساله باد | |
| ای مه برج منزلت چشم و چراغ عالمی | باده‌ی صاف دایمت در قدح و پیاله باد | |
| چون به هوای مدحتت زهره شود ترانه‌ساز | حاسدت از سماع آن محروم آه و ناله باد | |
| نه طبق سپهر و آن قرصه‌ی ماه و خور که هست | بر لب خوان قسمتت سهلترین نواله باد | |
| دختر فکر بکر من محرم مدحت تو شد | مهر چنان عروس را هم به کفت حواله باد |