قسمت دوم

لعلت چو شکوفه عقد پروین دارد		روی تو چو لاله خال مشکین دارد
من در غم تو چو غنچه بندم زنار		تا نرگس تو چو خوشه زوبین دارد

□

در باغچه‌ی عمر من غم پرورد		نه سرو نه سبزه ماند، نه لاله، نه ورد
بر خرمن ایام من از غایت درد		نه خوشه نه دانه ماند، نه کاه نه گرد

□

چون درد تو بر دلم شبیخون آورد		دندانت موافق دلم گشت به درد
اندر همه تن نبود جز دندانت		کو با دل من موافقت داند کرد

□

بخت ار به تو راه دادنم نتواند		باری ز خودم خلاص دادن داند
تا مانده‌ام ار پیش توام بنشاند		از غصه که بی تو مانده‌ام برهاند

□

بخت ار به مراد با توام بنشاند		گردون ز توام برات دولت راند
پروانه‌ی بخت را به دیوان وصال		مرفق چه دهم تا ز منت نستاند

□

روزی فلکم بخت بد ار باز آرد		از این دل گم بوده خبر باز آرد
هجران بشود آتشم از دل ببرد		وصل آید و آبم به جگر باز آرد

□

معشوقه ز لب آب حیات انگیزد		پس آتش تب چرا ازو نگریزد
آن را که لب دم مسیحا خیزد		آخر به چه زهره تب در او آویزد

□

زلف تو بنفشه ار غلامی فرمود		زین روی بنفشه حلقه درگوش نمود
در باغ بنفشه را شرف زان افزود		کو حلقه به گوش زلف تو خواهد بود

□

چون نامه‌ی تو نزد من آمد شب بود		برخواندم و زو شبی دگر کردم سود
پس نور معانی تو سر بر زد زود		اندر دو شبم هزار خورشید نمود

□

خاقانی از آن کام که یارت ندهد		نومیدی و چرخ داد کارت ندهد
در آرزوئی که روزگارت ندهد		غرقه شدی و زود گذارت ندهد