|
پای تابوت تو چون تیغ به زر درگیرم
|
|
سر خاک تو چو افسر به گهر درگیرم
|
|
این منم زنده که تابوت تو گیرم در زر
|
|
کرزو بد که دوات تو به زر درگیرم
|
|
بر ترنج سر تابوت تو خون می‌گریم
|
|
تاش چون سیب به بیجاده مگر درگیرم
|
|
چون قلم تخته‌ی زیر تو حلی‌دار کنم
|
|
لوح بالات به یاقوت و درر درگیرم
|
|
خاک پای و خط دستت گهر و مشک منند
|
|
با چنین مشک و گهر عشق ز سر درگیرم
|
|
خاک پای تو پر تسبیح به رخ در عالم
|
|
خط دست تو چو تعویذ به بر درگیرم
|
|
بی‌تو بستان و شبستان و دبستان بکنم
|
|
اول از کندن بنیاد هنر درگیرم
|
|
چون نبد بر تو مبارک بر و بوم پدرت
|
|
آب و آتش به بر و بوم پدر درگیرم
|
|
هرچه دارم بنه و سکنه بسوزم ز پست
|
|
پیشتر سوختن از بهو وطزر درگیرم
|
|
بدرم خانگیان را جگر و سینه و جیب
|
|
اول از جیب وشاقان بطر درگیرم
|
|
پشت من چون قلم توست که مادر بشکست
|
|
که بدین پشت قباهای بطر درگیرم
|
|
چون شب آخر ماهم به سیاهی لباس
|
|
کی قبائی ز سپیدی قمر درگیرم
|
|
همچو صبح از پی شب ژاله ببارم چندان
|
|
که سپیدی به سیاهی بصر درگیرم
|
|
آفتاب منی و من به چراغت جویم
|
|
خاصه کز سینه چراغی به سحر درگیرم
|
|
هر چراغی که به باد نفسش بنشانم
|
|
باز هم در نفس از تف جگر درگیرم
|
|
چه نشینم که قدر سوخت مرا در غم تو
|
|
برنشینم در میدان قدر درگیرم
|