در مرثیه‌ی اهل بیت خود

بر درد دل دوا چه لود تا من آن کنم		گویند صبر کن، نه همانا من آن کنم
درد فراق را به دکان طبیب عشق		بیرون ز صبر چیست مداوا، من آن کنم
گوئی زبان صبر چه گوید در این حدیث		گوید مکن خروش به عمدا، من آن کنم
گر هیچ تشنه در ظلمات سکندری		دل کرد از آب خضر شکیبا من آن کنم
یاران به درد من ز من آسیمه سر ترند		ایشان چه کرده‌اند بگو تا من آن کنم
آتش کجا در آب فتد چون فغان کند		در آب چشم از آتش سودا من آن کنم
آن ناله‌ای که فاخته می‌کرد بامداد		امروز یاد دار که فردا من آن کنم
گفتی که یار نو طلبی و دگر کنی		حاشا که جانم آن طلبد یا من آن کنم
انده گسار من شد و انده به من گذاشت		وامق چه کرد ز انده عذرا، من آن کنم
کاووس در فراق سیاوش به اشک خون		با لشکری چه کرد به تنها، من آن کنم
خورشید من به زیر گل آنجا چه می‌کند		غرقه میان خون دل اینجا من آن کنم
فریاد چون کند دل خاقانی از فراق		از من همان طلب کن زیرا من آن کنم

□

ز کام نهنگان برون آمدیم		ز غرقاب دریای خون آمدیم
نه از بادیه بل ز طوفان نوح		به کشتی عصمت درون آمدیم
سه ماه از تمنای جنات عدن		به دست زبانی زبون آمدیم
سه ماهه سفر هست چل‌ساله رنج		که از تیه موسی برون آمدیم
به سگ‌جانی ار چون سکندر به طبع		در آن راه ظلمات گون آمدیم
چو خضر از سرچشمه خوردیم آب		هم الیاس را رهنمون آمدیم
ز غوغای زنگی‌دلان عرب		گریزان ندانی که چون آمدیم
از آن زاغ فعلان گه شبروی		ز صف کلنگان فزون آمدیم

	صفحه‌ی ۱	صفحه‌ی بعد
شعر قبل	b	شعر بعد