در مرثیه‌ی وحید الدین پسر عم خود

معتقد گردد از اثبات دلیل		نفی لاتدرکه الابصارش
گوید از دیدن حق محرومند		مشتی آب و گل روزی خوارش
خوش جوابی است که خاقانی داد		از پی رد شدن گفتارش
گفت من طاعت آن کس نکنم		که نبینم پس از آن دیدارش

□

منه غرامت خاقانیا نهاد فلک را		ببین فلک به چه ماند در آن نهاد که هستش
فلک به مسخره‌ی مست پشت خم ز فتادن		ز زخم سیلی مردان کبود گردن پستش
به شب هزار پسر جرعه ریخته به سرش بر		به روز مشعله‌ی تاب‌ناک داده به دستش

□

من که خاقانیم نموداری		مختصر دیده‌ام ز طالع خویش
گرچه هر کوکب سعادت بخش		برگذر دیده‌ام ز طالع خویش
بیت اولاد و بیت اخوان را		بسته در دیده‌ام ز طالع خویش
لیکن از هشتم و ششم خود را		کم ضرر دیده‌ام ز طالع خویش
بس که بیت الحیات را ز نخست		شیر نر دیده‌ام ز طالع خویش
باز وقت ظفر به بیت‌المال		سگ‌تر دیده‌ام ز طالع خویش
سر خر کو به خواب در بخت است		دورتر دیده‌ام ز طالع خویش
پس به بیداری آزمایش را		دم خر دیده‌ام ز طالع خویش
هست صد عیب طالعم را لیک		یک هنر دیده‌ام ز طالع خویش
که نماند دراز دشمن من		من اثر دیده‌ام ز طالع خویش
بر کس آزار من مبارک نیست		اینقدر دیده‌ام ز طالع خویش

□

به خدائی که کرد گردون را		کلبه‌ی قدرت الهی خویش
که ندیدم ز کارداری عشق		هیچ سودی مگر تباهی خویش

صفحه‌ی قبل	صفحه‌ی ۲
شعر قبل	b	شعر بعد