در مرثیه‌ی وحید الدین پسر عم خود

جان عطارد از تپش خاطر وحید		چونان بسوخت کز فلک آبی نماندش
جان وحید را به فلک برد ذو الجلال		تا هم فلک به جای عطارد نشاندش

□

هر کو در نقص دید در خود		کامل‌تر اهل دین شمارش
وان کایت جهل بست بر خود		فرزانه‌ی راستین شمارش
هرکو هنری است و عیب خود گفت		با جان هنر قرین شمارش
عالم که به جهل خود مقر شد		از جمله‌ی صادقین شمارش
خود را چو ستوده‌ای نکوهد		عیسی فلک نشین شمارش
منصف که به صدق نفس خود را		خائن شمرد امین شمارش
وآنکس که به خود فرو نیاید		پوینده‌ی حق گزین شمارش
عارف که نگشت خویشتن بین		معصوم خدای‌بین شمارش
دشنام که خود به خود دهد مرد		سرمایه‌ی آفرین شمارش

□

ای خداوند بنده خاقانی		عذر خواه است عذر او بنیوش
آنچه خود می‌کنی ز فضل مگوی		و آنچه او می‌کند ز جرم بپوش
هر دو فرموش کن که مرد کریم		هم عطا هم خطا کند فرموش

□

چشم بر کار دوست دار چنان		که غیوران بر اهل پرده‌ی خویش
رشک بر دوست برفزونتر از آنک		بر زن اختیار کرده‌ی خویش
جنس زن یابی و نیابی کس		جنس یاران درد خورده‌ی خویش

□

سفره‌ای و بر او چو سفره‌ی گل		از برون سرخ و از درون زردیش
خواجه شد هندوی غلامی ترک		تا وفا دارد از جوان مردیش

□

ریت حق ببر معتزلی

دیدنی نیست، ببین انکارش