| ای ریزه‌ی روزی تو بوده | از ریزش ریسمان مادر | |
| خو کرده به تنگنای شروان | با تنگی آب و نان مادر | |
| زیر صلف کسی نرفته | جز آن خدای و آن مادر | |
| افسرده چو سایه و نشسته | در سایه‌ی دوکدان مادر | |
| ای باز سپید چند باشی | محبوس به آشیان مادر | |
| شرمت ناید که چون کبوتر | روزی خوری از دهان مادر | |
| تا کی چو مسیح بر تو بینند | از بی‌پدری نشان مادر | |
| یک ره چو خضر جهان بپیمای | تا چند ز خانه جان مادر | |
| ای در یتیم چون یتیمان | افتاده بر آستان مادر | |
| مدبر خلفی به خویشتن بر | خود نوحه کن از زبان مادر | |
| با این همه هم نگاه می‌دار | حق دل جانفشان مادر | |
| با غصه‌ی دشمنان همی ساز | بهر دل مهربان مادر | |
| می‌ترس که آن زمان درآید | کارند به سر زمان مادر |
□
| مهترا بلبل انسی پس از این | بجز از دست ادب دانه مخور | |
| فی‌المثل تو خود اگر آب خوری | جز ز جوی دل فرزانه مخور | |
| به سفر سفره گزین خوان چه مخواه | مرد خوان باش غم خانه مخور | |
| حصه‌ای زین دل آبادتر است | غصه‌ی عالم ویرانه مخور | |
| عاقل شیر دلی باده مگیر | حض خرگوش به پیمانه مخور | |
| ز آب آن میوه که روباه خورد | آب کون سگ دیوانه مخور | |
| عارفانه بزی اندر ره شرع | از اباحت دم فرغانه مخور |