| سپیده‌دم که صبا بوی لطف جان گیرد | چمن ز لطف هوا نکته برجنان گیرد | |
| هوا ز نکهت گل در چمن تتق بندد | افق ز عکس شفق رنگ گلستان گیرد | |
| نوای چنگ بدانسان زند صلای صبوح | که پیر صومعه راه در مغان گیرد | |
| نکال شب که کند در قدح سیاهی مشک | در او شرار چراغ سحرگهان گیرد | |
| شه سپهر چو زرین سپر کشد در روی | به تیغ صبح و عمود افق جهان گیرد | |
| به رغم زال سیه شاهباز زرین بال | در این مقرنس زنگاری آشیان گیرد | |
| به بزمگاه چمن رو که خوش تماشایی است | چو لاله کاسه‌ی نسرین و ارغوان گیرد | |
| چو شهسوار فلک بنگرد به جام صبوح | که چون به شعشعه‌ی مهر خاوران گیرد | |
| محیط شمس کشد سوی خویش در خوشاب | که تا به قبضه‌ی شمشیر زرفشان گیرد | |
| صبا نگر که دمادم چو رند شاهدباز | گهی لب گل و گه زلف ضیمران گیرد | |
| ز اتحاد هیولا و اختلاف صور | خرد ز هر گل نو، نقش صد بتان گیرد | |
| من اندر آن که دم کیست این مبارک دم | که وقت صبح در این تیره خاکدان گیرد | |
| چه حالت است که گل در سحر نماید روی | چه شعله است که در شمع آسمان گیرد | |
| چرا به صد غم و حسرت سپهر دایره‌شکل | مرا چو نقطه‌ی پرگار در میان گیرد | |
| ضمیر دل نگشایم به کس مرا آن به | که روزگار غیور است و ناگهان گیرد | |
| چو شمع هر که به افشای راز شد مشغول | بسش زمانه چو مقراض در زبان گیرد | |
| کجاست ساقی مه‌روی که من از سر مهر | چو چشم مست خودش ساغر گران گیرد | |
| پیامی آورد از یار و در پی‌اش جامی | به شادی رخ آن یار مهربان گیرد | |
| نوای مجلس ما چو برکشد مطرب | گهی عراق زند گاهی اصفهان گیرد | |
| فرشته‌ای به حقیقت سروش عالم غیب | که روضه‌ی کرمش نکته بر جنان گیرد |