| آن سالات را که من کردم | از زبانش جواب دیدستند | |
| خاطرم را که کرم شب تاب است | خادم ماهتاب دیدستند | |
| صورتم را که صفر ناچیز است | با الف هم حساب دیدستند | |
| خواجه صاحب خراج کون و مرا | از زکاتش نصاب دیدستند | |
| خواجه صاحب خراح کون و مرا | از زکاتش نصاب دیدستند | |
| پیش خندان لبش ز اشک چو ابر | گریه‌ی آفتاب دیدستند | |
| ز آتش شوق او که در دل داشت | دل آتش کباب دیدستند | |
| من ندیدم نه اهل بیتم دید | کاهل حسن المب دیدستند | |
| نه دروغ است خواب پاکان زانک | از سر صدق خواب دیدستند | |
| آنک اصحاب صدق زیشان پرس | تا کجا وز چه باب دیدستند | |
| آیت رحمت است کایت دهر | با دلیل عذاب ددیدستند | |
| نفس شیطان نماید آن حاشا | که سپهری شهاب دیدستند | |
| من رآنی فقد رای الله گوی | کاین نظر بس عجایب دیدستند | |
| از همه آن شگرف‌تر که به من | نظرش بی‌حجاب دیدستند | |
| ز آن نظر کشت زرد عمر مرا | تا ابد فتح باب دیدستند | |
| زده از نور مصطفی خیمه | دست من در طناب دیدستند | |
| مصطفی را ز رنج خاطر من | با بدان در عتاب دیدستند | |
| آری از بیم غارت گهر است | کب را اضطراب دیدستند | |
| مصطفی آمده به معماری | که دلم را خراب دیدستند | |
| نعت او حرز جان خاقانی است | کز جهان احتساب دیدستند |