| ولینعمتم کیست خاقان اعظم | کز انعام حق دعاگو شناسد | |
| محمد خصال است و حسان او من | من او را شناسم مرا او شناسد | |
| منم در سخن مالک الملک معنی | ملک سر این نکته نیکو شناسد | |
| بلی هر زری را عیاری است و وزنی | محک داند آن و ترازو شناسد | |
| بیانی که نغز است فرزانه داند | کمانی که سخت است بازو شناسد |
□
| جوی دل رفته دار خاقانی | که آب دولت هنوز خواهد بود | |
| فلک از سرخ و زرد و شام و سحر | بر قدت خلعه دوز خواهد بود | |
| حال اگر ز آنچه بود تیره‌تر است | عاقبت دل فروز خواهد بود | |
| شب نبینی که تیره‌تر گردد | آن زمانی که روز خواهد بود |
□
| چه شد که بادیه بربود رنگ خاقانی | که صبح فام شد از راه و شام‌گون آمد | |
| در آفتاب نبینی که شد اسیر کسوف | چو تیغ زنگ زده در میان خون آمد | |
| میار طعنه در آن کش سموم بادیه سوخت | که آن سفر ز عذاب سقر فزون آمد | |
| مکن به لون سیه دیگ را شکسته، ببین | که از دهان کدام اژدها برون آمد |
□
| روزی میان بادیه بر لشکر عجم | دست عرب چو غمزه‌ی ترکان سنان کشید | |
| دیوان میغ رنگ سنان‌کش چو آفتاب | کز نوک نیزه‌شان سرکیوان زیان کشید | |
| میغ از هوا به یاری آ میغ چهرگان | آمد ز برق نیزه‌ی آتش فشان کشید | |
| ما عاجز دو میغ که بر دامن فلک | قوس قزح علامتی از پرنیان کشید | |
| من در کمان نظاره که ناگه برید بخت | چون آب در دوید و چو آتش زبان کشید | |
| گفتا مترس ازین گره ناخدای ترس | کاینک خدای کعبه بر ایشان کمان کشید |
□
| بر اهل کرم لرز خاقانیا | که بر کیمیا مرد لرزان بود |