سلام من که رساند به پهلوان جهان
|
|
جز آفتاب که چون من درم خریدهی اوست
|
صبا کبوتر این نامه شد بدان درگاه
|
|
که صورت کرم امروز آفریدهی اوست
|
فلک چو طفل عرب طوقدار شد ز هلال
|
|
که چون غلام حبش داغ برکشیدهی اوست
|
سخاش نور نخستین شناس و صور پسین
|
|
که جان به قالب امید در دمیدهی اوست
|
ز زعفران رخ ظالمان کند گه عدل
|
|
حنوط جیفهی ظلمی که سر بریدهی اوست
|
ششم عروس فلک را امید دامادی
|
|
ز بخت بالغ بیدار خواب دیدهی اوست
|
شنیدهاند ز من صفدران به حفظ الغیب
|
|
ثنای او که صف بخل بر دریدهی اوست
|
به پیشکاری مهرش همه تنم کمر است
|
|
بسان بند دواتی که پیش دیدهی اوست
|
ولی دل از سر سرسام غم به فرقت او
|
|
زبان سیاهتر از کلک سر کفیدهی اوست
|
چه گویم از صفت آرزو که قصهی حال
|
|
نگفته من به زبان از دلم شنیدهی اوست
|