| به دل در خواص بقا می‌گریزم | به جان زین خراس فنا می‌گریزم | |
| از آن چرخ چون باز بر دوخت چشمم | که باز از گزند بلا می‌گریزم | |
| چو باز ارچه سر کوچکم دل بزرگم | نخواهم کله وز قبا می‌گریزم | |
| درخت وفا را کنون برگ ریز است | ازین برگ ریز وفا می‌گریزم | |
| گه از سایه‌ی غیر سر می‌رهانم | گه از خود چو سایه جدا می‌گریزم | |
| چو بیگانه‌ای مانم از سایه‌ی خود | ولی در دل آشنا می‌گریزم | |
| دلم دردمند است و هم درد بهتر | طبیب دلم کز دوا می‌گریزم | |
| مرا چشم درد است و خورشید خواهم | که از زحمت توتیا می‌گریزم | |
| مرا چون خرد بند تکلیف سازد | ز بند خرد در هوا می‌گریزم | |
| دهان صبا مشک نکهت شد از می | به بوی می اندر صبا می‌گریزم | |
| بگو با مغان کاب کاری شما راست | که در کار آب شما می‌گریزم | |
| مرا ز اربعین مغان چون نپرسی | که چل صبح در مغ سرا می‌گریزم | |
| به انصاف دریاکشانند کانجا | ز جور نهنگ عنا می‌گریزم | |
| مغان را خرابات کهف صفا دان | در آن کهف بهر صفا می‌گریزم | |
| من آن هشتم هفت مردان کهفم | که از سرنوشت جفا می‌گریزم | |
| بده جام فرعونیم کز تزهد | چو فرعونیان ز اژدها می‌گریزم | |
| به من آشکارا ده آن می که داری | به پنهان مده کز ریا می‌گریزم | |
| مرا از من و ما به یک رطل برهان | که من، هم ز من، هم ز ما می‌گریزم | |
| من از باده گویم تو از توبه گویی | مگو کز چنین ماجرا می‌گریزم | |
| حریف صبوحم نه سبوح خوانم | که از سبحه‌ی پارسا می‌گریزم |