| در این دامگاه ارچه همدم ندارم | بحمدالله از هیچ غم غم ندارم | |
| مرا با غم از نیستی هست سری | که کس را در این باب محرم ندارم | |
| ندارم دل خلق و گر راست خواهی | سر صحبت خویشتن هم ندارم | |
| چو از عالم خویش بیگانه گشتم | سر خویشی هر دو عالم ندارم | |
| به سیمرغ مانم ز روی حقیقت | که از هیچ مخلوق همدم ندارم | |
| به نام و به وحدت چنو سر فرازم | که این هر دو معنی ازو کم ندارم | |
| مرا کشت زاری است در طینت دل | که حاجت به حوا و آدم ندارم | |
| مرا عز و ذلی است در راه همت | که پروای موسی و بلعم ندارم | |
| به پیش کس از بهر یک خنده‌ی خوش | قد خویش چون ماه نو خم ندارم | |
| چو در سبز پوشان بالا رسیدم | دگر جامه‌ی حرص معلم ندارم | |
| به کافور عزلت خنک شد دل من | سزد گر ز مشک عمل شم ندارم | |
| دهان خشک و دل خسته‌ام لیکن از کس | تمنای جلاب و مرهم ندارم | |
| به پا ز هر کس نگرم گرچه بر خوان | یکی لقمه بی‌شربت سم ندارم | |
| به دیو امل عقل غره نسازم | به باد طمع طبع خرم ندارم | |
| مرا باد و دیو است خارم اگرچه | سلیمان نیم حکم و خاتم ندارم | |
| پیاده نباشم ز اسباب دانش | گر اسباب دنیا فراهم ندارم | |
| هنر درخور معرکه دارم آخر | اگر ساخت درخورد ادهم ندارم | |
| از آنم به ماتم که زنده است نفسم | چو مرد از پسش هیچ ماتم ندارم | |
| گلستان جان آرزومند آب است | از آن دیده را هیچ بی‌نم ندارم | |
| چو از حبس این چار ارکان گذشتم | طربگاه جز هفت طارم ندارم |