| ای شحنه‌ی شش جهات عالم | در چار دری و هفت طارم | |
| ای جنت انس را تو کوثر | وی کعبه‌ی قدس را تو زمزم | |
| نیرو ده توست ناف خرچنگ | عشرت‌گه تو دهان ضیغم | |
| هم‌خانه شوی به مهد عیسی | رجعت کنی از اشارت جم | |
| در بوته‌ی خاک سازی اکسیر | آتش ز اثیر و ز آسمان دم | |
| گه یاره کنی ز ماه و گه تاج | گه رنگ دهی به خاک و گه شم | |
| از رفتن توست بر تن دهر | پر نقطه‌ی زر سیاه ملحم | |
| وز آمدن تو دست گیتی | افراخته آستین معلم | |
| تف علم تو در دم صبح | بر بیرق شام سوخت پرچم | |
| خاقانی را تویی همه روز | روزی ده و رازدار و محرم | |
| تاب و تب او ببین به ظاهر | کاندر دلش آتشی است مدغم | |
| از خوارزم آر مهر این تب | وز جیحون ساز نوش این سم | |
| جان داروی او بیار یعنی | خاک در قدوه‌ی معظم | |
| در گرد رکاب او همی دو | در گرد عنان او همی چم | |
| تا خورشیدی پیاده بینند | خورشید دگر فراز ادهم | |
| مختار عجم بهاء دین آنک | منشور جلال اوست معجم | |
| با جوش ضمیر و جیش نطقش | مه شد زمن و عطارد ابکم | |
| با لطف کفش گرفت تریاق | چون چشم گوزن کام ارقم | |
| به ز آدمی است و آدمی نام | لیک آدم از او شده مکرم | |
| در نام نگه مکن که فرق است | از زاده‌ی عوف و پور ملجم |