| گرنه شب از عین عید ساخت طلسمی بخم | عین منعل چراست در خط مغرب رقم | |
| بابلیان عید را نعل در آتش نهند | کز حد بابل رسید عید و مه نو بهم | |
| کرد رخ آفتاب زرد قواره نهان | بر فلک از ماه نو شدزه سیمین علم | |
| بر زه سیمین ماه گوی زرند اختران | بسته در آن گوی و زه جیب قبای ظلم | |
| چرخ کبود آنچنانک ناخن تب بردگان | فضله‌ی ناخن شده ماه ز داغ سقم | |
| گفتی فراش چرخ ناخن زهره گرفت | از بن ناخن دوید بر سر دامانش دم | |
| آب بقم شد شفق مه خم و شب رنگرز | از لب خم نیمه‌ای غرقه در آب بقم | |
| خلق دو قولی شدند بهر شب عید را | بر دو گروهی خلق ماه نو آمد حکم | |
| گفتی شب مریم است یک شبه ماهش مسیح | هست مسیحش گواه نیست به کارش قسم | |
| ماه و سر انگشت خلق این چو قلم آن چو نون | خلق چو طفلان نو شاد به نون والقلم | |
| گفتی غوغای مصر طالب صاع زرند | صاع‌زر آمد به دست، شد دل غوغا خرم | |
| صاع زر شاه شد ماه بدان می‌دهد | سنبله‌ی چرخ را ابر کف شاه نم | |
| از بن گوش آسمان از مه نو هر مهی | حلقه به گوشی شود بر در شاه عجم | |
| خسرو مهدی نیت مهدی آدم صفت | آدم موسی بنان، موسی احمد قدم | |
| مهدی دجال کش، آدم شیطان شکن | موسی دریا شکاف، احمد جبریل دم | |
| اول سلجوقیان سنجر ثانی که هست | سائس خیر العباد، سایه‌ی رب النسم | |
| رشح نوالش فزون از عرق ابر و بحر | شرح جلالش برون از ورق کیف و کم | |
| آتش تیغش چو تافت پنبه شود بوقبیس | باد تهمتن چو خاست پشه شود پیلسم | |
| چشمه‌ی خور بوسه داد خاک درش سایه‌وار | زاده‌ی خور دید لعل با کمرش کرد ضم | |
| عم پدری‌ها نمود در حق مختار حق | کرده‌ی مختار بین در حق فرزند عم |